Obchodzone dziś Święto Dziekczynienia jest dla Amerykanów jednym z najważniejszych w roku. Rodziny siadają tego do uroczystej kolacji, wspólnie oglądają specjalny mecz footballu, biorą udział w paradach, a prezydent USA ”ułaskawia” indyka.
Święto Dziękczynienia obchodzone jest co roku w czwarty czwartek listopada. Amerykanie uznają je za najważniejsze święto rodzinne, porównywalne do wigilii w Polsce. Z tą różnicą, że Święto Dziękczynienia (po angielsku Thanks Giving Day) łączy wszystkich, niezależnie od religii. Święto zawiera też elementy podobne do naszych polskich dożynek. Domy ustraja się bukietami jesiennych kwiatów i traw oraz przygotowuje się ozdobne, wiklinowe kosze z owocami i warzywami. W Dzień Dziękczynienia u ulicach wielu miast Stanów Zjednoczonych odbywają się pełne kolorów, huczne parady. Jedną z najbardziej znanych i zarazem największych jest parada organizowana na ulicach Nowego Yorku przez firmę Macy’s. Możemy na niej spotkać ogromne konstrukcje z replikami postaci z bajek, tancerzy, orkiestry oraz zespoły muzyczne.
Żeby poznać początki tego święta, musimy cofnąć się w czasie, aż do roku 1621. Do amerykańskiego Plymouth – miejscowości znajdującej się obecnie w stanie Massachusetts, dotarli pielgrzymi, członkowie anglikańskiego Kościoła separatystycznego, którzy uciekali przed prześladowaniami religijnymi w Anglii. Szukając lepszego życia, postanowili skorzystać z finansowanych przez londyńskie kampanie handlowe pielgrzymek do „Nowego Świata” i tak znaleźli się w Ameryce. Warto dodać, że kraj nie przywitał ich gościnnie – pierwsza zima na nowych zmiemiach zabiła ponad połowę z nich. Pierwsze, szczęśliwe dożynki postanowili więc zorganizować z pompą.
Choć historycy zupełnie się z tym nie zgadzają, oficjalnie za datę pierwszego Święta Dziękczynienia uznaje się rok 1621. Według legendy, angielscy koloniści mieszkający w Plymouth zorganizowali wówczas wspólną kolację, dziękując Bogu za przeżycie i pierwsze obfite zbiory. Na ucztę zaproszono zaprzyjaźnionych Indian, którzy nauczyli białych ludzi jak przetrwać na obcej ziemi. Podczas wspólnej uczty raczono się nieznanymi wcześniej w Europie indykami, kukurydzą oraz dynią. Zwyczaj wspólnego ucztowania oraz zbliżone menu przetrwały do dnia dzisiejszego.
IAR
